شرکت های کشت و صنعت از جمله اولین واحدهای تجاری بزرگ تولیدی کشاورزی - صنعتی بشمار می روند که در آنها با ترکیب عملیات کشاورزی، صنعتی و خدماتی کلیه مراحل تولید، نگهداری، فرآوری، بازاریابی، توزیع و فروش محصولات به مقیاس وسیع طبق سازوکار بازار در چارچوب سازمان و مدیریتی واحد تحقق می پذیرد. بزرگ بودن واحد، سازمان و مدیریت رسمی و تخصصی، سطح اطلاعات و تکنولوژی و توسعه بالا، پیوند کشاورزی و صنعت از ویژگیهای عمده واحدهای کشت و صنعت محسوب می شوند.
توسعه واحدهای کشاورزی بزرگ با عنوان کشت و صنعت با جلب سرمایه های ایرانی و خارجی برای برنامه چهارم (۱۳۴۷ تا ۱۳۵۲)، قبل از انقلاب اسلامی مورد توجه دولت قرار گرفت و در این رابطه در سال ۱۳۴۷؛ " قانون تأسیس شرکتهای بهره برداری در اراضی زیر سدها " با تصدی گری وزارت نیرو به تصویب مجلسین وقت رسید و در همان زمان در منطقه دزفول " اراضی آبخور سد دز " به اجرا گذارده شد. در سال ۱۳۵۰ و طبق ماده ۶ قانون تجدید تشکیلات و تعیین وظایف سازمانهای وزارت کشاورزی و منابع طبیعی و انحلال وزارت منابع طبیعی اجرای قانون تأسیس شرکتهای بهرهبرداری از اراضی زیر سدها به وزارت کشاورزی و منابع طبیعی محول گردید. احیاء مجدد شرکت های کشت و صنعت خصوصی در سال ۹۵ توسط وزیر محترم جهاد کشاورزی ابلاغ گردید .
در کنار اهدافی ازجمله افزایش بهرهوری عوامل و منابع تولید (آب، خاک و.....)، اقتصادی نمودن تولید با ایجاد قطعات در اندازه های فنی- اقتصادی مناسب، توسعه و تقویت نظامهای پایدار بهره برداری و استفاده از روشهای نوین کشاورزی، جلوگیری از خرد شدن اراضی و زمینه سازی برای تحقق قانون سیاست های اصل(۴۴) در بخش کشاورزی که به عنوان اهداف عمومی توسعه کشت و صنعت ها به عنوان یکی از الگوهای نظام بهره برداری مطرح است ایجاد شرکت های کشت و صنعت بصورت خاص، اهدافی نظیر تکمیل زنجیره تولید، تولید محصولات کشاورزی بصورت انبوه، تشویق بخش خصوصی در امر سرمایهگذاری درزمینه تولید محصولات کشاورزی، افزایش تولید در واحد سطح از طریق بهزراعی و کاربرد صحیح نهاده های کشاورزی، بهرهگیری از امکانات بالقوه از آب و خاک و انرژی، بهرهگیری مطلوب از امکانات مدیریت، سرمایه، صنایع و ماشین آلات و تولید محصولات سالم و ارگانیک، افزایش توان صادرات محصولات کشاورزی را نیز دنبال می کند.